TEZA:
Wyższy Sąd Dyscyplinarny, w ramach odpowiedniego stosowania przepisów k.p.k. (art. 741 ustawy o radcach prawnych) jest obowiązany w każdej sprawie do wzięcia z urzędu pod uwagę przepisu art. 439 k.p.k., w którym zawarte są tzw. bezwzględne podstawy odwoławcze. Zgodnie z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia sąd odwoławczy uchyla zaskarżone orzeczenie, jeżeli zachodzi jedna z okoliczności wyłączających postępowanie, określonych w art. 17 § 1 pkt 5, 6 i 8-11 k.p.k. Wśród tych przepisów znajduje się przedawnienie karalności czynu (pkt 6). Z kolei art. 70 ust. 2 ustawy o radcach prawnych stanowi, że karalność przewinienia dyscyplinarnego ustaje, jeżeli od daty popełnienia czynu upłynęło 5 lat, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie. W związku z powyższym należało uchylić orzeczenie sądu I instancji i umorzyć postępowanie dyscyplinarne.