TEZA:
Z obowiązku znajomości przez radcę prawnego przepisów prawa (w tym w szczególności przepisów ustawy o radcach prawnych) oraz Kodeksu Etyki Radcy Prawnego nie można wyprowadzać generalnie – abstrakcyjnego wniosku że każde naruszenie przez radcę prawnego obowiązujących go norm prawnych lub etycznych może przybrać wyłącznie postać winy umyślnej (choćby w zamiarze ewentualny). W ocenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego taka argumentacja nie może się ostać, prowadziłaby bowiem do z gruntu błędnego wniosku, wyłączającego a priori możliwość popełnienia deliktów dyscyplinarnych przez radców prawnych z winy nieumyślnej, co z kolei pozostawałoby w sprzeczności z obowiązującymi regułami odpowiedzialności dyscyplinarnej radców prawnych.
