TEZA:
1.„Nie można wolności słowa, o której mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o radcach prawnych, utożsamiać z konstytucyjną wolnością słowa, gwarantowaną każdemu adekwatnie do dyspozycji art. 54 Konstytucji RP. Radca prawny w postępowaniu sądowym, nie realizuje przysługującej jego osobie wolności osobistej, lecz wykonuje czynności zawodowe. Przysługująca radcy prawnemu wolność słowa i pisma przy wykonywaniu czynności zawodowych wynika ze specyfiki zawodu zaufania publicznego, nie zaś bezpośrednio z praw konstytucyjnych. Ta wolność słowa i pisma w związku z wykonywaniem zawodu, oznacza, że radca prawny w przekazie werbalnym lub niewerbalnym posiada uprawnienie do podejmowania czynności, które zmierzają tak do realizacji jak i ochronnych zleconych mu praw i obowiązków osób trzecich. Niedopuszczalnym jest jednak wykraczanie poza granice określone przepisami prawa i rzeczową potrzebą”.
2. „Ochrona czci człowieka, a ściślej jego godność osobista, która jest elementem czci każdej osoby wynika z art. 47 Konstytucji. Przepis ten stanowi, że każdy ma prawo do ochrony czci i dobrego imienia. Penalizowaniu podlegają zachowania, które w tę godność są wymierzone, które ją człowiekowi odbierają lub powodują w niej uszczerbek. Nie sposób mówić o ochronie prawa do wolności wypowiedzi przysługującej radcy prawnemu, gdy wykonywane jest w taki sposób, że narusza dobre imię i cześć innej osoby”.