TEZA:
1. Przepis art. 325i k.p.k. nic znajduje w ogóle zastosowania do postępowania dyscyplinarnego i jest on adresowany wyłącznie do prokuratora (i innych oskarżycieli publicznych) w toku tradycyjnego postępowania karnego.
2. Nie sposób jest uznać, aby zachodziła konieczność badania, czy w realiach sprawy obwiniony dopuścił się przekroczenie rzeczowej potrzeby, albowiem działanie polegające na grożeniu postępowaniem karnym zawsze, samo z siebie, będzie przekroczeniem tego stanu i jako takie nie ma w zakresie jego popełnienia żadnego znaczenia brzmienie art. 11 ust. 2 ustawy o radcach prawnych.
3. Słusznie także OSD nie analizował działania obwinionego przez pryzmat art. 115 § 12 Kodeksu karnego, albowiem przepis ten odnosi się do zupełnie innej groźby niż stypizowana w art. 38 ust.2 KERP.